Başucumda kabuslar saklasamda birgün ' Bana bir masal anlat baba' cümlesini kullanacak ve gün ışığımın ışığıyla dirileceğim anı bekliyorum belki de...

Uzun zaman geçmiş en son yazımın üzerinden. Yazmaya ara verdiğim zaman bu kadar uzun sürmemişti.

Yazmayışımın sebep neydi, yazamayışımın mı desek yada tekrar yazmak isteyişimin sebebi?...( E. min katkısını unutmamak lazım)

Nefes aldığımı bilenler, nefes aldıklarını bildiğim canlı kanlı insanlardan değilde öteki dünyadan, rüyalar aleminden geldi merhamet. Anlarlar mı ki?

Umutlarım köreldikçe, inançlarım da kuytu karanlık bir köşede saklanma arzusunu güçlendirdi.

Mesleğim yok benim öğrencilik dışında bir de bu aralar zimmetime geçirdiğim göz yaşlarım... Ben mi onları besliyorum onlar mı beni büyütüyor anlam veremedim...

Korku! En büyük korkun ne diye sorsalar bir gün attığım her adımdan korkacağım aklıma gelmezdi ki bir zamanlar elalemin lafını sözünü önemsemeyen ben şimdi birisi tek bir kelime söylemesin diye bir yerlerimi yırtıyorum. Zararını yine ben görüyorum.

Aslında insanın hayatta yediği her kazık hayata yeniden daha bir hırs daha bir azimle tutunmasına yeniden bir başlangıç yapmasına neden olur. Sayısını ne siz sorun ne de ben onları saymaya kalkışıyım.

Yapmak istediğiniz ve bir gün mutlaka yapacağınız o listeyi çıkarttınız mı? Ben hiç denemedim çünkü hayat hiç bir zaman planladığım sıralamada gitmedi...

 Ben, en yakınım dediklerimden hiç kopamam dediklerimden kaçtım. Gittim çok uzaklara gittim. Beden yine aynı yerdeydi de ruh çok uzaklardaydı. Fayda etmedi, ben bir kıvılcımla olmam gereken yerdeydim. Onların yanında olduğumdan pişman değilim de keşke birazda onlar benim yanımda ....

Bu şehirde başladı her şey. Peki her şey tekrar bu şehirde mi bitecek?

Ben kaçsamda seni düşünmekten kaçamadım işte. Kaçtığımı sandım belki de kaçtım ama düşüncelerimden kovamadım. Kararlarını verdiler. İlelebet hapsettiler beni şimdi; düşünce suçundan...

Siz benim hayal etmeye cesaret edemediklerimi düşünebilir misiniz peki ya yazmadıklarımı okuyabilir misiniz?..

' Çocukluğumun unutulmaz en güzel anı annemin beni okula gitmem için sarılarak uyandırması olmuştu. ' dedi. Baktım, doldu gözleri. Canını yakan neydi annesinin ona sarılması mı, yoksa annesinin ona bir daha hiç öyle sarılamayışı mı?

Kimsesiz bir gökyüzüne lal bir dilin tüm sesiyle haykırması kadar sağır

Karanlık sularda bir amanın gözlerini araması kadar kör yani anlamsızlığa yeni anlamlar yükler gibi yalnızca 

Yalnızlığa anlatıyorum kendimi

Çıkmaza düşmüş şiirlerin koynunda bir uzun yol oluyor kalemden süzülen her harf 

Her gece aklımın kabristanlarında yankılanan sahipsiz bir ölüm çığlığı 

Masumiyeti dilimde eskiyen ve dudaklarımın ucunda bitmek bilmeyen acılı  tiryakilikler ve sonrasızlığın deminde keder dökülüyor kağıtlara 

Hasıl-ı aşk ölü doğmuş bir çocuk şimdi

.

.

.

ama sen kendini sök düşlerimden sök ve git şimdi 

Yolların koynunda başımı yaslayıp ölümün yamacına bunca acıyla yoldaş olmuşken ben sen kaç benim kalabalığımdan ve bir intiharın şafağında sesini sil şiirlerimden 

Olmasın dönüşü gittiğin yolun 

Kalemi kırılmış gelişlerin hükmünde sonsuz bir gidişle umutlara aç yüreğini 

Yüreğini toparla yüreğimden cellat bayramı asılışlarda nasırlı urganlar kuşanmış şiirlerde seyreyle yüzümü ve zaman not düşsün akreple yelkovan 

Yüzün kalbimin ortasında yalnızlık yazgısı yemin olsun ki 

Belki arınıp mezar kalabalıklarından ben yine ben olurum 

Yağmurlu bir gökyüzü akşamı hani olur ya düş yorgunu bir martı gelirde hatırlatırsa beni 

'Ziyan ömürler kucağında kendine has ölümler büyüten bir deli çocuktu. 'dersin. 

Hadi git şimdi git ki gözlerine ayrılık değmezsin...

                                                                                                    Kahraman T.

  

Bugünlük bu kadar yeterli, zaten paslanmış gibiyim sanki...Bir tanede şiirle kapatıyım sayfamı Zamanlar vardır susar taş olsa bıçak olsa zamanlar vardır susar, gemiler vardır; büyük sessiz ve ufka doğru yol alan hayatlar vardır tıpkı gemiler gibi ' Dur Gitme! ' diyemediğin...