Dostluk; iki ayrı bedende tek bir ruhmuş. Senin ruhun benim ruhuma hiç kulak verememiş...
İsmi yeterken huzur vermeye, şimdi nefret var kocaman ölçülmeyen değerlerle. Dost dediğin kişi dostum dediğinin arkasından konuşursa sıradan insanlar ne yapsın, ya düşmanlar! Düşmanım yoktur diye geçinen ben dostu düşman etmişken kendime şimdi oturup insanların yapacakları işkenceleri düşünüyorum işte. Kırlımasın istemediğin kişi şimdi senin neden bu kadar küçüldüğünü düşünüyor. ( Eski Bir Dosta) Arkamdan konuşacak kadar küçülmediğini düşünsemde gerçek işte, gözümle gördüğüm bir gerçek! Dost sıfatını at bir tarafa insanlığa yakışıyor mu bu? Şimdi o senelerden bir gün geliyor aklıma, o günden otuz dakikalık yada bir saatlik bir telefon konuşması.Telefonu açıp ' efendim A'cim ' dediğimde ' telefonumda o kadar numara varken tek aradığım kişi sensin E.' demen geliyor aklıma. Neden bu kadar sahteydin? Bu kadar yıl beklemen gerekmezdi söyleyeceklerini söylemen için. En azından ' o benim dostumdu tanıdığım bu kadar kişinin arasında o tekti' demezdim yada sana söylenen laflarla silmezdim düşünce sahiplerini, ' haklısınız' derdim ' o öyle biridir der onların yanında olurdum'.
Ağır hasarlar var yüreğimde Dost/çuktan kalan. Sessizliğimi bozmayım istedim, bozdum değişen hiç bir şey olmadı bana sessizdin sadece. Sesini bana duyuramadın. Yargıladığın olaylar senin bana önerdiğin olaylardan ne kadar farklıydı bilmiyorum... Evet bu yönünü atlamışım, dikkat edememişim, umursamamışım yada yakıştıramamışım. Yakıştıramamışım! Hala yakıştıramazdım gördüğüm yazı, duyduğum konuşmaların olmasaydı. Arkandan konuşacak cümlelerim yok sanma o kadar çok şey var ki ama ben sen değilim senin ben olamadığın gibi... Benim seninle paylaştığım şeyleri bir hiç gibi harcaman ne kadar iğrençse benim senin hakkında konuşmam da sana benzemem olacak. Ben sen olmak istemiyorum. Bundan sonra yoksun.
Sorarlarsa öldü derim, eminim bu kadar yakmazdı canımı, gidecek bir mezarın olmasa da...
Öldün, bittin,sonrası yok, olamayacaksın artık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder